De ‘hortus conclusus’ is een plaats van paradoxen en contradicties. Is het architectuur, een tuin, een buitenkamer of eerder een binnentuin? Het is een landschap zonder horizon maar met de oneindigheid van het universum,  het evoceert het landschap maar het ontkent zijn omgeving,  het is een zoektocht naar natuur maar in de stedelijke woestijn. Het is zowel christelijk, Islamitisch als zen: een plaats van contemplatie. Dit conceptuele landschap –  waar de landschapsarchitectuur uit is ontstaan – is een plek die herontdekt verdiend te worden: een oase als tegenpool voor het verstedelijkte landschap. Na de lezing is de tuin open om de tuin bij avond te beleven en te genieten van infusies van planten uit de tuin.