Met de reeks “On Hold” maakt Peter Buggenhout sculpturen die zich in een ongemakkelijke toestand lijken te bevinden tussen stabiliteit en verval, tussen de notie van “in aanbouw” en die van een voltooid evenwicht. Van de toeschouwer wordt verwacht dat hij zich rond het werk beweegt om er een volledig beeld van te krijgen, en vervolgens de verschillende indrukken tot een geheel te reconstrueren, maar met verwarring en vage herkenning als resultaat. “On Hold” verwijst dus zowel naar de constructie van de installatie, de opblaasbare elementen onder spanning die deel uitmaken van het werk, als naar de perceptie van de toeschouwer – de oncontroleerbare doelen die de mens zichzelf stelt maar niet bereikt.

 

De artificiële creaties van Peter Buggenhout zijn fascinerend voor de toeschouwer. Alleen al de grootte en verscheidenheid van de oppervlakken en materialen is indrukwekkend en maakt het bekijken van de werken veeleisend. Maar ze wekken niet alleen een gevoel van nieuwsgierigheid op. De werken zijn doordrenkt met illusionaire momenten van vergankelijkheid en verval die op hun beurt verwijzen naar vanitas-representaties in de kunstgeschiedenis.

 

Buggenhouts assemblages en installaties zijn leesbaar als duistere momenten van een steeds veranderende herhaling, die zich net als in de natuur ook in de menselijke cultuur en beschaving zou kunnen afspelen. Buggenhout werkt systematisch en langdurig aan verschillende consistente reeksen die zich het best laten identificeren door de gebruikte materialen. Ze zijn vanwege hun amorfe complexiteit onmogelijk in formele termen te beschrijven. Hun titels zijn elk ontleend aan gelijkenissen, mythen of motieven waarin waarneming wordt vertraagd, ontkend of gespiegeld. Verschillende manieren om de wereld te lezen illustreren de gespannen relatie tussen het zichtbare en het uitspreekbare, en uiteindelijk tussen het kunstwerk en het woord.

 

Binnen het kunsthistorisch kader ontwikkelde Buggenhout zijn sculpturale werk vanuit het post-minimalisme. Minimal art trachtte een eindpunt te bereiken door gebruik te maken van industriële productievormen, materialen en oppervlakken die zich hermetisch afgesloten presenteren en zich ruimtelijk aanpassen aan de architectuur. Ondanks thematische en geometrische reductie, werd minimalisme gevormd door veel theatraliteit en vormbewustzijn; ondanks alle contrasten verbindt dit het werk van Buggenhout met deze belangrijke historische positie. Buggenhout creëert een oeuvre dat hoogst suggestief is waarin een naamloze wereld van destructief en toch creatief potentieel ontstaat. Zoals hij het uitdrukt: " Eens ontdaan van de geruststellende woorden die ons de illusie geven dat we begrijpen wat ons omringt, wordt de wereld brutaal aanwezig. Mijn werk is brutaal aanwezig en ik hecht geen waarde aan woorden. (Ze spelen spelletjes met ons)" .